Deze week was maar een rare week vond ik..
Aan het begin van de week genoten we nog lekker van ons bezoek, maar de dag van afscheid nemen halverwege de week, kwam uiteindelijk toch vliegensvlug op ons af. Ik moest er eerst wel eens om lachen als iemand weer eens van Hato (het vliegveld) terugkwam nadat hij/zij afscheid had genomen van een familielid of vriend. Het viel eigenlijk best mee…. zolang ze nog maar niet echt “de roltrap” op gingen. We speelden stommerdje met een heerlijk pilsje en een lekker ijsje. Gewoon cool opstaan, je ouders begeleiden en gewoon “dag” zeggen. Oké, nog even kussen en zwaaien en dan draaien we ons stoer om, oh nee...na het kussen kwamen de waterlanders al.
Hoe leuk het ook is en zelfs een beetje spannend om bezoek op te halen bij Hato, ik zie er zó erg tegenop om ze dan weer weg te brengen, laat staan dat wij zelf over 4 maanden op die roltrap staan!
Hoe leuk het ook is en zelfs een beetje spannend om bezoek op te halen bij Hato, ik zie er zó erg tegenop om ze dan weer weg te brengen, laat staan dat wij zelf over 4 maanden op die roltrap staan!
De rest van de week hebben we met onze kindjes genoten van een extra week vakantie. De leraren van alle basisscholen moesten medewerking verlenen aan een volkstelling die de gehele week in beslag zou nemen. Welke strandjes hebbben we nog niet gehad? Op naar Piscadera om te lunchen glas te zoeken voor het toekomstig gefreubel en voor een koele duik.
Nog 7 nachten slapen en dan gaan we weer naar Hato om onze volgende gast op te halen (Jacqueline) Jippie!
Liefs en Ayo
Mascha
