Ochtendritueel
Het is 05:45 en ik hoor een harp vanuit de verte samen met een trillend geluid mijn gehoorgang inkomen, jeetje kan die harp niet stoppen? Ik doe mijn ogen open, alles is nog donker en de harp met zijn trilaap doen vrolijk door op het nachtkastje. Na 7 weken ben ik het nog altijd niet gewend, dit zijn de signalen voor een nieuwe dag in Curacao! Het is tijd om op te staan, kom op lui varken, over 30 minuten staat de zon weer aan de hemel op jou te wachten! Ik hijs me uit bed en maak twee dromerige kindjes wakker uit hun vredige slaap; wat doe ik ze aan?
“Opstaan dames weer een nieuwe dag, we gaan zo naar school”. Zoë wipt wel enigszins nog slaperig maar met enthousiasme uit haar bed en begint haar keurige uniform aan te trekken wat heerlijk charmant staat zeker met haar hockeyschoenen er onder, stiekem moet ik wel een beetje lachen.
Om 06:05 laat ik Max buiten het huis lekker uit, het is dan wel donker maar ik loop wel op mijn slippers in mijn korte broek en hempje. Hoe gewoon het eigenlijk al is het blijft toch nog steeds raar als ik het benoem, het is januari!
In het donker smeer ik boterhammen, zet ik een kopje thee, vooral om zelf wakker te worden en help ik Sari met haar haren. Vooral Sari vindt dat vroege opstaan maar niks. Het liefst blijft ze in bed al is het maar om lekker te tutten met haar poppen. Kleertjes uit en kleertjes aan, wassen en eten.
Ik heb de boterhammen voor in de pauze om 10:00 uur al gesmeerd en doe ze in hun schooltassen. Ja, schooltassen, ze krijgen elke dag huiswerk, ook Sari die nu in groep 3 zit omdat er geen plek was in groep 2…tja ieder zijn systeem. Echt relaxen uit school zit er dus niet in hoewel afkoelen in ons zwembad toch zeker favoriet blijft.
Snel tandenpoetsen en hup in de auto, WAT? Ben ik net als thuis aan het haasten? Zit ik ze hier in “chillen- in- de- Antillen” ook al achter hun broek? Het was toch relaxt? We springen in de auto die nu in de winter (buiten 24 graden) nog lekker koel is. Na 5 minuten toch maar wat ramen open…ooh toch maar weer dicht want we rijden voorbij de Isla en de geur die daar van af komt is pas echt funest op de vroege ochtend. Bah!
“Zijn we de brug al over?” “Kijk mam er komt weer een cruiseschip aan, maám kijk nou!”
We kunnen gelukkig doorrijden en hebben geen file, binnen de 20 minuten heb ik het gered. “Ja! Ik weet weer een snellere route, mama kan morgen 5 minuten langer in bed blijven Jippie”. “Nou die wist papa ook al hoor gisteren”. Hmm ok dan, baas boven baas.
We zijn bij school, het staat vol met auto’s, een enkeling woont dicht genoeg bij school om te lopen maar we staan elke dag in de rij. Kinderen worden de auto uitgeloodst, krijgen soms een kus en de auto rijdt verder. Ík heb tijd zat, het is pas 07:20 uur en stap samen met mijn kinderen uit de auto, loop naar het schoolplein waar al heel veel kindjes zonder papa en mama op het bankje voor hun klaslokaal zitten en we wachten samen tot de juf komt. Ik tel maar liefst 4 andere blanke kindjes maar ook die wachten geduldig zonder de papa en mama. Zoë rent al naar haar klasgenootjes en is verdwenen, om de kus moet ik zelfs smeken. Samen met Sari wacht ik op Juf Ranaylla (renaia). Sari legt haar tas op het bankje en pakt haar huiswerk er uit. Dan gaat ze naar binnen en zit mijn taak er op. Het is 07:30 uur, wat zal ik eens gaan doen?
Groetjes wakkere mama Mascha
