Week 23 Wat nu?
Na het vertrek van Lydia en Roel bleef ik toch wel met een gevoel van “wat mis ik Nederland” achter. Ik doel dan niet op het land Nederland maar meer de dierbare mensen die ik niet dichtbij me heb; waar ik mijn ervaringen persoonlijk mee kan delen en met wie ik juist al die dingen wil meemaken die ik hier meemaak.
Die zondag hebben we wel weer een hele leuke dag gehad met 3 gezinnen (Willemien en Hans en Wiek en Philomijn met de kinderen totaal 9) door te gaan barbecueën op het strand, iets wat iedere Curaçaoënaar doet om zijn zondag leuk en gezellig door te komen. Toch bleef de volgende dag dat gevoel nog aanwezig. Ik dacht vorige week nog: “waarom vlieg ik niet meteen mee terug?”
Als ik de foto’s van deze week zie dan zit er echt een foto loos gat van maandag tot vrijdag. Precies de “heimwee periode” die ik na elk bezoek aan de lijve ondervind en eigenlijk ook pas eind deze week zo kan benoemen: “na bezoek heb ik heimwee.” Je weet dan ineens weer wat er thuis is en vraag je je af waarom je dit ook alweer doet.
Maar dan komt vrijdag… een heerlijke ochtend met Saskia doorgebracht die hier inmiddels 4 jaar woont en ook weer naar huis moet. We hebben heerlijk gekletst en geluncht op het chique St. Tropez. Zoë had eindelijk een meisje uit haar klas te spelen, Daixvienne en ’s avonds weer naar de zwemles. Ach dacht ik, laat ik Philomijn (vrouw van Wiek) eens vragen of ze met me mee naar Cabana gaat. Ik had wel behoefte aan een avondje uit. Na wat overtuigingskracht (zij werkt een hele week full-time) besloten we dan maar meteen gaan. Als twee pubers nog wat van onze haren maken in de auto en de voorradige handtas make-up op. Gewoon in spijkerbroek want de jurkjes hingen thuis. Om 20u waren we bij Tu-Tu Tango, om na een ontmoeting met Stephan die een heerlijk verhaal vertelde hoe hij zijn vriendin had ontmoet (Mia>50j) om 23u bij Cabana te dansen. Nadat Juni Julliet weer klaar was en zelfs de DJ ging stoppen zijn we om 2u met een groepje: Stephan en zijn Mia, Job, Natascha en Gerrit naar het Miles Café gegaan, om daar vrij snel na de sluiting naar “de Boot” te gaan in het Waaigat om het einde van de nacht in te luiden met drinken en dansen…wat een avond. Zoals ze vaak zeggen: “de onverwachtse uitjes zijn vaak het leukst.” Om 05:00 lag ik in bed. Dat was al wel weer een tijdje geleden.
Op zaterdag een beetje de dag proberen door te komen. De volgende keer kies ik wel een zachtaardige poes want die kater was me veel te zwaar: wat een hoofdpijn! ’s Middags lekker naar onze vrienden Hans en Vicky want de kindjes misten ze en vooral ook de hondjes. Daar lekker relaxed gedaan en gepraat over de eerder vertelde gevoelens. Om 17u weer naar Zanzibar om het alcohol% weer aan te vullen J. René mocht weer lekker op het strand optreden! Onze vrienden kwamen natuurlijk allemaal weer kijken en we hadden weer een heerlijke gezellige avond. De helft van de stapvrienden kwamen we weer tegen en eigenlijk was het té gezellig om weer naar huis te gaan. Maar…duty calls, de kinderen waren er ook bij dus die moesten naar bed.
René speelde met de zanger het nummer van John Hiath “Have a little faith in me” en ging dit filmen want voor René was het zijn laatste optreden. Tijdens het filmen merkte ik dat de tranen over mijn wangen biggelden…Hans mijn trouwe vriend nam het over en troostte mij. Dit werd mijn WAT NU? moment. Kun je eindelijk bijna naar huis en besef je ineens dát je dan ook gaat, zonder even terug te kunnen. Heeft iemand een “Teleplaatsmachine” voor me te leen?
Vandaag naar de Vlootdagen en het schip de Rotterdam gezien van de Marine naast nog heel veel andere marineschepen, wat gaaf zeg! René heeft nog een moutainbike wedstrijd gedaan vanmiddag en ik reed met Hans en Willemien terug. Nu is het al weer te laat om te bloggen, de vele foto’s nog niet ge-upload dus een extra dagje wachten want nu (22:23u)wacht mijn bed, morgen weer om 05:50u op. Tot volgende week!
Hieronder nog de foto's................
Lieve groetjes Mascha en een extra kus voor mama
